Voor mij is het eenvoudig: er is goede muziek en slechte muziek. In de popmuziek is dat zo en in de zogeheten klassieke muziek is dat eveneens zo. Tussen de popmuziek en de klassieke muziek zit wel een kunstmatige muur die behoorlijk hoog is.
Liefhebbers van Dana Winner zul je niet onmiddellijk ontmoeten tijdens een opvoering van een wereldlijke cantate van Bach (eigenlijk zijn zowel de termen ‘wereldlijk’ als ‘cantates’ maar beperkt van toepassing op de muziek van Bach) en fans van Mahler zul je zelden kruisen tijdens een optreden van Loïc Nottet.
Dat is best vreemd aangezien muziek over emotie gaat. Dat was zeker zo woensdagavond iets na 20 uur op Klara. Niet op Continuo, maar op de gewone zender. De Argentijnse Sol Gabetta speelde met het Antwerp Symphony Orchestra onder leiding van Elim Chan tijdens een privé-opname het eerste celloconcerto van Sjostakovitsj. Ik heb het concert al een keer of honderd gehoord, maar nooit zoals Sol speelde.
Net zoals Bach schreef Sjostakovitsj eigenlijk popmuziek. Je kan uiteraard je hele leven blijven hangen bij Clouseau of Laura Lynn en daar is niets mis mee, maar je kan ook beslissen om eens iets anders te proberen. Zet dan eens dat celloconcerto op. Luid en via een paar goede luidsprekers. Rillingen gegarandeerd.
