De Croo bedient zich (nog maar eens) van het achterpoortje.
Het Belgische politieke landschap heeft iets van koterij: slecht opgelapte halve beloften, gedicht met halve waarheden en dito oplossingen. Na veel vijven en zessen is de regering-De Croo er maandag in geslaagd een loonakkoord te sluiten. Dat klinkt als ‘eindelijk nog eens een overwinning’, doch veel meer dan een schamel Belgisch compromis is het niet geworden.
“Het loonoverleg: dat is dé test of de regering nog akkoorden kan sluiten”, liet Conner Rousseau zich maandag in ‘Het Laatste Nieuws’ ontvallen. Veel reden om een vreugdedansje te doen op zijn bon chic, bon gerne-sneakers heeft Conner echter niet. Loonsopslag voor werknemers in de privé zat er de komende twee jaar sowieso niet in. De loonwet van 1996 legt namelijk vast dat de weddes in 2023 en 2024 met 0 procent mogen stijgen bovenop de index. Gelukkig is er de hoge hoed van Alexander, waaruit de smeergeldpremier een eenmalig extraatje in de vorm van een consumptiecheque tevoorschijn toverde.
Het kan om 500 euro gaan, of zelfs om 750 euro gaan. Het hangt er vanaf of je bedrijf goed boerde, of uitzonderlijk goed boerde. Wat dat precies inhoudt en waar de grenzen liggen, is volgens minister van Werk Pierre-Yves Dermagne (PS) nog niet bepaald. “De sociale partners zullen dat verder moeten onderhandelen.” In de politiek heet zoiets ‘parkeren’, oftewel: een compromis à la Belge. De hete patat ligt bij deze bij de vakbonden om goed te onderhandelen om zo’n groot mogelijke premie te verkrijgen. Dat zal op sector- en bedrijfsniveau gebeuren. Waar de vakbond zwak staat, is de kans dus kleiner dat werknemers zo’n cheque krijgen.
De Croo haalde zowaar nog een politiek konijntje uit zijn hoed: de ontsnappingsclausule. Oftewel het excuus voor bedrijven om niets uit te delen omdat ze geen financiële ruimte hebben.
Tot slot lag er nog de welvaartsenveloppe op tafel, met daarin 900 miljoen euro om uit te delen. Met zeven partijen die elks wat anders denken, geen makkelijke klus. Je kan nu eenmaal niet voor iedereen goed doen. Na enig tromgeroffel – zoals dat gaat bij goocheltrucjes – werd ook hier een compromis tevoorschijn gehaald. De minimale werkloosheidsuitkeringen stijgen met 1,3 procent bovenop de index, en niet met 3,5 procent zoals twee jaar geleden. De minimumlonen – de werkenden dus – worden verhoogd door de werkbonus en de uitkeringen voor gepensioneerden stijgen met twee procent. Iedereen gelukkig, behalve de oppositie. Bart De Wever twittert meteen het volgende: "België heeft het grootste begrotingstekort van de EU. Maar toch zal de regering langdurige werkloosheidsuitkeringen nogmaals verhogen, nadat die deze legislatuur al met recordaantallen stegen. De moed om onze welvaart duurzaam veilig te stellen is compleet zoek."
België heeft het grootste begrotingstekort van de EU. Maar toch zal de regering langdurige werkloosheidsuitkeringen nogmaals verhogen, nadat die deze legislatuur al met recordaantallen stegen. De moed om onze welvaart duurzaam veilig te stellen is compleet zoek. #loonakkoord
— Bart De Wever (@Bart_DeWever) November 28, 2022
Nu goed, tot daar de makkelijke Vivaldi-klus: geld uitdelen. Nu moet De Croo aan de slag om geld te zoeken. Oftewel: hervormen. Vivaldi kijkt aan tegen een aantal lastige ‘werven’ zoals daar zijn: de hervorming van de arbeidsmarkt, de pensioenen en de fiscaliteit.
