Corona als glijmiddel voor politieke ambities.
Marc Van Ranst werd door de lezers van Humo verkozen tot ‘man van het jaar’. Wellicht nog een reden voor Conner Rousseau (sp.a) om viroloog Van Ranst aan boord te krijgen. Sterker nog, we lezen in Humo dat er gepraat is over 'ministerschap'. Zoals genoegzaam bekend, is het voor Rousseau niet belangrijk dat je op een kieslijst staat om minister te worden. Vandenbroucke-Van Ranst: het zou een heerlijk complementair duo zijn.
Maar Van Ranst zei (voorlopig) ‘nee’. “Politici worden beschimpt, beledigd en uitgespuwd. Ik vind het een gevaarlijke situatie. Ik ken slimme mensen die nog liever naalden in hun ogen steken dan te overwegen om in de politiek te gaan. Dat gaat op termijn niet leiden tot beter bestuur”, zegt hij in Humo. Dat is meteen een antwoord van het puurste politieke water. Dat Van Ranst ambitie heeft om aan het stuur van een maatschappij te staan, kan je dagelijks lezen tussen de lijnen van zijn ‘getwitter’. Wij aanhoren dit nieuws – dat klinkt als oud nieuws – dan ook als het oplaten van een ballonnetje. Een één-tweetje tussen Rousseau en Van Ranst zodat we alvast kunnen wennen aan het idee. Meteen ‘ja’ zeggen zou onverstandig zijn. Toch?
