Ah, de elektrische stoel. Dat technische wonder van de late 19e eeuw, bedacht door een tandarts die duidelijk niet alleen met boorgeluiden mensen angst wilde aanjagen.
Alfred Southwick zag hoe een man per ongeluk het leven liet door een hoogspanningskabel en dacht: "Wat als we dat intentioneel doen, maar met nettere elektroden?"
Het resultaat? Een grotesk apparaat dat ooit werd aangeprezen als een ‘humane’ upgrade van ophangingen. De eerste gebruiker, William Kemmler in 1890, kreeg echter niet de marketingversie.
Zijn executie verliep als een horrorfilm: een eerste schok faalde, er kwamen rookwolken uit zijn hoofd, en de toeschouwers moesten met afgrijzen toezien hoe het experiment alsnog werd afgemaakt met een tweede schok. Echt een PR-ramp voor de zogenaamde humaniteit van elektriciteit.
De werking van de stoel is net zo simpel als angstaanjagend: twee elektroden worden strategisch geplaatst (hoofd en been), waarna een stroom van duizenden volts door het lichaam wordt gestuurd.
Het idee is om het hart en de hersenen binnen seconden plat te leggen, maar zoals zoveel dingen in het leven is dat vaak te mooi om waar te zijn. In de praktijk hadden veel executies een hoog bloederig drama-gehalte: rook, vlammen en gruwelijke technische fouten.
Hoewel de elektrische stoel inmiddels een uitstervend symbool is van strafrechtelijke creativiteit, wordt ze nog steeds hier en daar gebruikt. Je zou denken dat dit apparaat inmiddels naar de geschiedenisboeken is verbannen, maar in de Verenigde Staten blijft het in een paar staten een bizarre optie.
In Alabama kun je er nog om vragen als je echt een nostalgisch type bent. South Carolina en Tennessee bieden de stoel aan als back-upplan voor als de medicijnen voor een dodelijke injectie niet leverbaar zijn—wat, gezien de huidige farmaceutische chaos, vaker voorkomt dan je zou denken.
Dit betekent dat een select clubje veroordeelden nog steeds een ‘shockingly vintage’ exit kan kiezen.
