“Wie gelooft die man nog?”
Vincent Van Quickenborne koos destijds de vlucht vooruit en rende naar Kortrijk in de hoop nog enkele politieke meubelen te kunnen redden. Doch, de aard van het betweterige beestje raakte hij niet kwijt. Als kersverse voorzitter van de Kortrijkse gemeenteraad heeft hij daar nu grootse plannen. Hij wil de gemeenteraad omvormen tot een dynamisch platform, een soort mini-parlement dat als voorbeeld moet dienen voor Vlaanderen. Quickie mikt alweer op een vermelding in de geschiedenisboekjes. Geen saaie, eindeloze debatten meer, maar interactieve sessies met scherpe tegenvragen en zelfs een reizende gemeenteraad, de zogenaamde “Gemeenteraad on Tour”. Maar lang niet iedereen is even blij met zijn ambities. Zelfs binnen zijn eigen meerderheid klinkt kritiek.
Een parlementaire make-over? Niet voor iedereen
Van Quickenborne is niet vies van vernieuwing. Hij wil - naar eigen zeggen - de gemeenteraad fris, modern en toegankelijk maken. Live streaming moet professioneler worden aangepakt, debatten kort en krachtig. De raadsleden zouden hun stem kunnen laten horen in deelgemeenten via een rondreizend format. Innovatief, misschien, maar de reacties op zijn plannen zijn verdeeld.
Oppositieleider Wouter Vermeersch (Vlaams Belang) spaart zijn kritiek niet. “Wie gelooft die man nog?”, sneert hij. “Zijn voorstellen komen er zonder enig overleg met de oppositie. In een parlement zou dit ondenkbaar zijn. Van Quickenborne lijkt vooral bezig met zichzelf op de voorgrond te plaatsen. Wat ons betreft, moet de gemeenteraad een plaats zijn van respect en open debat, niet een speeltuin voor politieke solo’s.”
Zelfs binnen de meerderheid klinken twijfels. Axel Ronse (N-VA) laat fijntjes weten dat hij het jammer vindt dat Helga Kints, de vorige voorzitter, aan de kant is geschoven. “Ze deed het goed, en nu moeten we twee jaar wachten op haar terugkeer. Als Van Quickenborne écht wil vernieuwen, laat hij dan beginnen met een vrije stemming over de voorzitter.”
Een bureau in het stadhuis: controverse of noodzaak?
Een ander twistpunt is Van Quickenborne’s gebruik van een bureau in het stadhuis. Dat is ongewoon is voor een gemeenteraadsvoorzitter. Hij krijgt ook kritiek op vermeende onkosten. Maar daar reageert hij nuchter op: “Ik heb enkel een vergaderzaaltje ter beschikking om de gemeenteraad samen met stadsmedewerkers voor te bereiden. Wat betreft mijn vergoeding: ik ontvang een zitpenning zoals het decreet dat voorziet. Er is geen sprake van een extra loon.”
Maar de kritiek blijft komen Vermeersch pleit zelfs voor de aanstelling van een raadsgriffier, een functionaris die de raadsleden praktisch bijstaat in de voorbereiding van dossiers. “Raadsleden hebben vaak een dagtaak en kunnen niet alles zelf opvolgen. Een raadsgriffier zou hen hierin kunnen ondersteunen. Dit zou gefinancierd kunnen worden door te besparen op stedelijke kabinetten,” stelt hij voor.
“Verandering, maar op onze manier”
Van Quickenborne verdedigt zijn aanpak en wijst erop dat hij als lid van het Bureau gewoon zijn recht uitoefent om voorstellen te doen. “Ook andere raadsleden hebben hun ideeën al op tafel gelegd. Ik wil van de gemeenteraad een plaats maken waar beleid wordt besproken, niet enkel achter gesloten deuren van het college van burgemeester en schepenen.” Klinkt als democratie, maar tegelijk ook niet. Quickie wil gewoon een vinger in de pap hebben, fluisteren de wandelgangen. Vluchten uit Kortijk lijkt ons geen optie meer. Waar naartoe?
