De legers van Rusland en Wit-Rusland zijn gestart met gezamenlijke militaire oefeningen, waarbij ook tactische nucleaire wapens getest worden. Dat meldt het ministerie van Defensie van Rusland.
De oefeningen worden gehouden "zodat beide landen hun territoriale integriteit en soevereiniteit kunnen verdedigen", aldus het ministerie volgens VRT.
Het is niet de eerste keer dat Rusland en Wit-Rusland samen oefeningen houden met tactische nucleaire wapens. Vorige maand deden ze dat al eens eerder in het Zuidelijke Militaire District van Rusland, dat ook geannexeerde delen van Oekraïne omvat.
Volgens de Wit-Russische minister van Defensie Viktor Khrenin zijn de oefeningen een reactie op "de mislukte pogingen om Wit-Rusland mee te sleuren in een epidemie van kleurrijke revoluties en om het dan met economische sancties te treffen", schrijft hij op Telegram.
Khrenin beweert ook dat sommige westerse landen militaire actie tegen Wit-Rusland willen ondernemen. De oefeningen moeten het militair personeel en materieel klaarstomen om de territoriale integriteit en soevereiniteit te kunnen verdedigen, klinkt het.
In een recent boek, ‘Kernoorlog: het scenario’, besteedt Annie Jacobsen terecht ook aandacht aan de Proud Prophet-oefening in 1983. Daarbij voerden Amerikaanse legereenheden meerdere kernoorlogscenario’s uit.
Proud Prophet was een simulatie door de Verenigde Staten dat begon op 20 juni 1983 en was ontworpen door Thomas Schelling. De simulatie werd in real time gespeeld tijdens de Koude Oorlog. Proud Prophet werd voornamelijk gespeeld om verschillende voorstellen en strategieën te testen, als antwoord op de militaire opbouw van de Sovjet-Unie.
Wat bleek? Het maakte geen verschil hoe zo’n oorlog begon – wie precies wie aanviel, of onder welke omstandigheden dat gebeurde – uiteindelijk liep elk scenario uit op een totale nucleaire holocaust.
Hoewel die oefening veertig jaar oud is, zou een moderne variant volgens Jacobsen – en haar bronnen, zo vertelt ze aan De Volkskrant – hetzelfde resultaat hebben. En dat is ook logisch. ‘De technologie van intercontinentale raketten is onveranderd sinds de jaren zeventig en tachtig. En belangrijker nog: de menselijke aard is ook niet veranderd.’ Wat het nucleaire vuur tijdens een kernoorlog zo onherroepelijk hoog opstookt, is uiteindelijk niet de natuurkunde van splijtende of samensmeltende kernen, maar veel menselijker grootheden als achterdocht en twijfel. ‘We zien anderen te veel als vijand’, zegt ze.
Alleen, zo schrijft Jacobsen aan het slot van haar boek: die vijand was nooit Noord-Korea, Rusland, Amerika, China, Iran ‘of welke groep dan ook dat of die als kwaadaardig werd bestempeld. De kernwapens waren de vijand, de vijand van ons allemaal. En dat waren ze de hele tijd al.’ Niet iedereen onderschrijft die visie.
foto: wikipedia rv
