Daar staan we dan: op het slechts mogelijke moment worden we gecontronteerd met de nieuwe coronavariant Omikron. Het opduiken van deze variant toont nog eens aan dat experts en politici zich best heel bescheiden moeten blijven opstellen.
Grosso modo zijn er drie standpunten over Omikron. Op basis van de verklaringen van arts Angelique Coetzee zijn er de optimisten. De arts: “De patiënten klagen het meest over een pijnlijk lichaam en vermoeidheid, extreme vermoeidheid. We zien het bij de jongere generatie, niet bij oudere mensen.”
Als Omikron besmettelijker en toch minder gevaarlijk zou blijken te zijn voor de volledige populatie - dus ook voor de kwetsbare ouderen - dan is Omikron de logische en ook voor de mens goede evolutie van SARS-CoV-2. De bevolking afschermen van deze variant is dan niet alleen zinloos, maar zelfs contraproductief. Voorlopig is er amper een argument te vinden voor deze strategie.
De tweede en grootste groep van echte wetenschappers houdt zich wijselijk op de vlakte. Ze zijn vooral verbaasd dat Omikron geen subvariant is van Delta, maar een verre neef met eigenschappen van Alpha, Beta en Gamma en een paar nieuwe voor de mens vervelende mutaties als bonus. De vaststelling dat SARS-CoV-2 zo vaak, zo veel en zo snel muteert is overigens een sterk argument tegen de massale vaccinatiecampagne. Hoe stabieler een virus, hoe makkelijker die verloopt.
Tot slot zijn er de doemdenkers. Ze vrezen dat de vaccinatiecampagne wel eens een maat voor niets zou kunnen zijn aangezien Omikron vooral mutaties op de spike (uitsteeksel) heeft. Aangezien de mRNA-vaccins van Moderna en Pfizer zich richten op die verouderde spike van de Wuhan-stam, zou Omikron door die verdediging kunnen breken. De vaststelling dat Moderna en Pfizer voor het eerst formeel aangeven dat ze al bezig zijn met een aanpassing van hun verouderde vaccins, wijst in die richting. Stel je eens voor dat je de wereldbevolking na miljarden vaccins moet vertellen dat de inspanningen grotendeels zinloos waren.
Nu Omikron wel in steeds meer landen vastgesteld wordt, kunnen politici alleen maar hopen op het eerste optimistische scenario. Het toont opnieuw aan dat we zeer bescheiden moeten blijven en dat alle kennis - zoals geweten in de wetenschap - voorlopig en tijdelijk is.
