De Britse kranten worden overspoeld door lezersbrieven en mails van kijkers die de serie 'Industry' op BBC2 aan het volgen zijn. Het probleem? Er zitten te veel seksscènes in. Sommige vrouwelijke kijkers denken zelfs dat het om porno gaat.
In 1971 ging de farce No Sex Please, We're British van Alistair Foot and Anthony Marriott in London's West End in première. Vandaag moet ik terugdenken aan die titel. De preutse Britten hebben duidelijk nog altijd een probleem met seks.
Toegegeven: er zitten heel veel expliciete seksscènes in de reeks. Buiten het werk lopen de yups liever zonder dan met kleren. Dat is logisch. Het gaat immers om yuppies die in een investeringsbank werken en zich thuis eens moeten kunnen ontladen.
Industry vertelt het verhaal van die groep ambitieuze jongeren aan de start van hun carrière bij een in Londen gevestigde investeringsbank. Ze weten dat slechts 1 op 2 recruten definitief aangenomen zal worden. In de eerste aflevering sterft er zelfs een werknemer. De Britse versie van Karōshi dus.
Het zou trouwens fout zijn om je vast te pinnen op die seksscènes die uiteraard in de verste verte niet op porno lijken. De bedenkers weten verduiveld goed hoe de financiële wereld werkt. Dat is al eens verfrissend in een nieuwe serie waar de makers doorgaans niet eens het verschil tussen een obligatie en een aandeel kennen.
Lena Dunham, die de eerste aflevering regisseerde, omschrijft Industry als een mix tussen The Wolf of Wall Street en Melrose Place. Zeker kijken dus. Laat je niet 'afschrikken' door het vele (functionele) bloot.
