In 1993 komt de film Ad Fundum uit. Het scenario lijkt akelig op een recent drama in Leuven.
Sammy, Tom en Dennis schrijven zich in aan de universiteit van Leuven en worden lid van een studentenvereniging. Ze worden "verkocht" op een studentenverkoop. Daar krijgt de onzekere, verlegen Sammy de opdracht om een potje met zijn sperma mee te brengen naar de studentendoop. Omdat Sammy weigert, wordt hij tijdens de doop, na het nuttigen van de nodige ad fundums, op een "vliegend tapijt" gezet. Wanneer Sammy in de lucht is, geeft praeses Guy Bogaerts de studenten het commando om het tapijt weg te trekken. Sammy valt op de grond en overlijdt onmiddellijk.
De politie start een onderzoek, maar de studenten zwijgen, de vereniging beweert dat Sammy stierf ten gevolge van overmatig drankgebruik en de universiteit houdt vol niet verantwoordelijk te zijn voor studentendopen.
Een piepjonge Tom Van Landuyt breekt in dat jaar door met de film.
Tom over zijn rol in Ad Fundum: “We zijn het studentenleven inderdaad gaan verkennen. Zelf wist ik heel weinig van die dooptoestanden, tenzij via zware verhalen en de clichés van televisie. Het waren didactische uitstapjes, waarvoor we soms de bescherming nodig hadden. We hebben alle soorten dopen gezien, gaande van zeer vettige, zoals aan de Faculteit Geneeskunde in Brussel, tot zeer mooie en intieme dopen, zoals van een Antwerpse club in Leuven. Die studentendopen zijn de kapstok, waaraan 'Ad Fundum' is opgehangen. Maar dat gaat niet verder dan de eerste helft van de film. Op zich denk ik dat de filmplot ook in een andere context had kunnen plaatsvinden dan in het studentenmilieu.”
Tom heeft zoals veel collega’s een vennootschap opgericht. De laatste 2 boekjaren waren minder.
In de toelichting: “De schulden aan een vertrouwenspersoon en de kredietverstrekker van de onderneming worden niet opgeëist en de bestuurder en de aandeelhouders kunnen tevens bevestigen dat er geen staking van betaling is en dat de bestuurder en aandeelhouders het vertrouwen in de vennootschap behouden. Op grond hiervan meent de bestuurder dat de vennootschap haar activiteiten dient voort te zetten teneinde de financiële toestand van de vennootschap te herstellen.”
Tom had in 1993 nog een interessante bedenking: “Jacques Brel deed ooit een interview voor de Franse televisie, waarin hij het heeft over mensen die een vak beoefenen. Hij zegt dat talent niet bestaat maar dat je alleen bloed en tranen moet zweten en werken. Ik heb dat interview op video. Als ik het niet meer zie zitten, kijk ik naar die video en besef ik weer waar het allemaal om gaat.”
Tot slot heeft hij alle geluk van de wereld: hij mag immers leven met Angela Schijf, een van de mooiste vrouwen op het scherm.
