Onze man gaat de strijd aan met de coronakilo’s, letterlijk dan. Via zijn digitaal dagboek volgen jullie zijn evolutie van dikkertje naar fittertje die los op zijn gezicht zal worden geslagen.
“'t Is ol gin oar snien!” De typische West-Vlaamse uitdrukking schijnt vandaag iets meer op te gaan dan op andere dagen. De eindfase van mijn challenge komt eraan, de maanden vlogen voorbij maar ik heb meer en meer de indruk dat ik helemaal nergens raak. De verschillende coaches, trainers, begeleiders en zelfs toogexeperten hadden me hiervoor verwittigd. “Die dip komt er sowieso” wisten ze me allemaal als raad te geven. Ik had nog het lef te reageren met “ma neen gasten”, kreeg ik even lik op stuk.
Het leven en de wereld waarin we dat leven leven, is de afgelopen maanden drastisch veranderd. De prijzen van onze basisbehoeftes swingen de pan uit, onze inkomsten stijgen niet mee met die curve en corona werd naar de eeuwige jachtvelden verbannen. Het is een combinatie die ervoor heeft gezorgd dat er plots heel wat meer journalistieke werk op ons bord terecht komt, werk dat we aanvaarden omdat we de centen kunnen gebruiken. Het is niet ongebruikelijk dat een werkdag hier start rond 6 uur om dan doodleuk te eindigen ergens in de late uurtjes. Dit gaan combineren met een trainingsschema is ronduit moordend, de vermoeidheid is bijna permanent aanwezig en ik stel me meer en meer de vraag waarom ik me hier in godsnaam mee heb ingelaten. Kon ik niet doen zoals al de rest van de mannen die mijn leeftijd delen? Gaan kaarten, wekelijks naar de schaakclub of gewoon op café gaan?
Het is natuurlijk niet allemaal slecht nieuws. Veel vet verbrand ik niet maar ik heb wel degelijk spiermassa gekweekt. Ik voel het, je kan het zelfs zien, ik krijg al net wat vaker de vraag of ik niet ben vermagerd en mijn algemene conditie is erop vooruit gegaan. Waar ik, bij aanvang van de uitdaging, met moeite 3 minuten in een ring rond kon huppelen, slaag ik er nu in om volledige kampen uit te zweten. Ben ik waar ik wilde zijn op dit eigenste moment? Absoluut niet, maar een echte nederlaag kun je het nu ook niet gaan noemen. Hoewel ik fitter ben dan ik ooit had kunnen dromen, verbleken mijn prestaties bij het zien van die jonge veulens die pompen alsof hun lijf bestaat uit 1 grote spier.
Binnen hier en een maand stap ik opnieuw in de ring, voor echt deze keer. De naam van mijn tegenstander houden we nog even geheim, al kunnen we nu al zeggen dat het een pijnlijke gebeurtenis zal worden. (vooral voor mij dan toch) Kans op winst? Ik hou van mensen die als optimisten door het leven stappen, maar laat ons vooral erg realistisch blijven. Het wordt een kamp waar ik ga incasseren, heel veel zelfs, maar het is peanuts wanneer je het vergelijkt met het gevecht dat heel wat mensen dagelijks moeten leveren. Niet weten of je brood op de plank kan brengen, kiezen voor licht of voor warmte want beiden zijn niet betaalbaar of deurwaarders die je in de nek hijgen? Dan zijn wat klappen op het gezicht maar klein zeer.
