De ergernis en terechte woede bij winkeliers van ‘niet-essentiële producten’ zinderen nog na. Wie het extreem-linkse verleden van minister Vandenbroucke (sp.a) kent, zal de schokkende beslissing iets beter kunnen kaderen.
Frank Vandenbroucke was immers zeer actief in de trotskistische Revolutionaire Arbeidersliga (RAL). In 1927 viel Leonid Trotski in ongenade bij Jozef Stalin. Een jaar later scheurden zijn Belgische aanhangers zich af van de Kommunistische Partij (KP).
Hun nazaten vormden in 1971 de Revolutionaire Arbeidersliga (RAL). Niet alleen Louis van Dievel, ook Frank Vandenbroucke was lid. In 1985 herdoopte RAL zich tot Socialistische Arbeiderspartij (SAP).
Wie Vandenbroucke eind de jaren zestig gekend heeft, is Herman Schueremans. “Frank Vandenbroucke zat in de Latijn-Wiskunde”, vertelde Schueremans eerder aan De Tijd. “Hij was belachelijk slim - toen al. Hij was een jaar jonger dan ik, maar hij had een jaar mogen overslaan.”
“Het was de periode net na mei '68. De hoogdagen van de Revolutionaire Arbeidersliga (RAL) en Alle Macht aan de Arbeiders (Amada). Frank had flyers voor beide staan uitdelen aan de schoolpoort. Dat was hem geweldig zuur opgebroken. Het Sint-Pieterscollege in Leuven was open-minded, maar burgerlijk.”
"Veel kon, maar de RAL en Amada níét. Dus zou hij van school gegooid worden. Ik ben toen, samen met een paar andere leerlingen en leraars, voor hem in de bres gesprongen. 'Frank is een kind van de elite - die doen dat soort rare dingen', zei ik tegen de prefect. 'Hij zet zich gewoon af tegen zijn milieu.' Ik heb nooit geweten of het daardoor kwam - ik vermoed van niet - maar hij mocht blijven.”
De studentenprotesten van de jaren zestig gaven dus aanleiding tot het ontstaan van die trotskistische Revolutionaire Arbeidersliga (RAL) en de maoïstische Alle Macht aan de Arbeiders (Amada). Die partijen vormden zich later om tot SAP en PVDA.
Begin de jaren tachtig ruilt Vandenbroucke de universiteit, waar hij na de uren militant was bij die Revolutionaire Arbeidersliga (RAL), voor de studiedienst van de SP.
Vandenbroucke bevestigt zijn exteem-linkse sympathie in Knack: “Ik ben - voor ik lid werd van de socialistische partij - een tijdje lid geweest van de toenmalige RAL (Revolutionaire Arbeidersliga). Dat waren inderdaad de trotskisten. Je had in die tijd allerlei groupuscules: de communistische beweging was begin twintigste eeuw heel snel uit elkaar gevallen in verschillende facties. En aangezien men tijdens de jongerenrevolte in de jaren zestig en zeventig geen hedendaagse referenties had - met uitzondering van Herbert Marcuse en de Frankfurter Schule - greep men terug naar de oude referenties.”
Het einddoel van een partij als de RAL was volgens Vandenbroucke “een zuivere vorm van communisme, waarin de productiemiddelen geen privébezit meer zouden zijn, er geen marktmechanismen meer zouden bestaan, en er alleen maar dingen zouden worden geproduceerd en verdeeld volgens behoefte.”
Het lidmaatschap van Vandenbroucke van extreem-linkse groepen was geen bevlieging, maar goed doordacht. Hij is ook langer lid geweest dan velen kunnen vermoeden.
