Van 8 mei tot 24 oktober 2021 vormt Brugge opnieuw het decor voor Triënnale Brugge, een uniek kunstentraject waar dertien nationale en internationale kunstenaars en architecten hun installaties aan het grote publiek voorstellen.
Voor deze editie kiest Triënnale Brugge voor een verrassend thema: TraumA. Tijdens deze editie gaan ze naar eigen schrijven “op zoek naar het verborgene" en balanceren ze "tussen droom en realiteit, privé en publiek.”
Dit weekend bezocht ik met mijn jonge neefjes - 8 en 12 - enkele installaties. Zo was er een kunstwerk van Jon Lott. Hij installeerde aan de Gouden-Handrei 14 – dicht bij het vroegere atelier en woonhuis van de echte kunstenaar en schilder Jan van Eyck – het paviljoen ‘The Bruges Diptych’.
Het architecturale tweeluik ontsproot uit Lotts fascinatie voor dubbelgangers, zowel bij mensen als in de architectuur. Het paviljoen ontstond door een bestaande achtergevel te ontdubbelen én door er nog een kopie van de originele gevel aan toe te voegen. ‘The Bruges Diptych’ verwijst tevens naar de vormentaal van de Vlaamse primitieven.
Mijn neefjes waren niet onder de indruk. Zelf dacht ik aan de slachtoffers van de watersnood in Wallonië. Zou echte kunst er niet in kunnen bestaan dat er snel ingespeeld wordt op de actualiteit? Is dat niet ook de rol van een kunstenaar? Een Bruggeling vertelde me dat er grote problemen waren met de installatie van Lott. De verankering van het ponton was niet evident.
Vraag is bovendien wat de zin is van dergelijke kunst in een stad waar elk gebouw een kunstwerk is en waar je door minderwaardige installaties - niet alleen die van Lott - de stad net minder aantrekkelijk maakt. Ook dat is opnieuw een interessante vraag die ik met mijn neefjes besproken heb. Op die leeftijd hebben ze daar nog een eerlijke mening over.
