Op 1 oktober 2020 keerde Frank Vandenbroucke (Vooruit) na 11 jaar terug naar de Wetstraat toen hij vicepremier en minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken werd in de federale regering-De Croo. Dit was verrassend, want in tegenstelling tot wat gangbaar is, stond hij bij de verkiezingen niet op een lijst.
In de periode daarvoor hield Vandenbroucke zich academisch onledig. Opvallend: in 2017 schreef hij een merkwaardige paper over de EU. Het ging meer bepaald over de budgettaire stabilisatiefunctie voor de eurozone: Risk Reduction, Risk Sharing and Moral Hazard: A Vaccination Metaphor.
Wat vreemd en tegelijk interessant is, is dat Vandenbroucke een zeer vergezochte metafoor gebruikt voor dat economische probleem.
Volgens Vandenbroucke zijn vaccins “een archetypisch voorbeeld van externaliteiten: door vaccinaties beschermen individuen niet alleen zichzelf tegen infectieziekten, maar ook de mensen met wie ze in contact komen.”
Een externaliteit, extern effect of externe kosten zijn niet gecompenseerde, door derden gemaakte kosten of geleden schade als gevolg van een economische activiteit.
“Met het oog op efficiëntie is het dus rationeel dat overheden vaccinaties subsidiëren en/of verplicht stellen. Als dit niet gebeurt, zal er sprake zijn van onderbenutting van het vaccin. Dit artikel gaat eerst in op de verplichte vaccinatie-analogie en keert vervolgens terug naar het subsidiëringsargument.”
Het is merkwaardig dat (verplichte) vaccinatie gebruikt wordt om een economisch probleem te belichten. Even vreemd is het dat Vandenbroucke het heeft over verplichte vaccinatie in 2017.
