Seriemoordenaar Staf Van Eyken mocht opnieuw de gevangenis even verlaten. Het is een persoonlijke beslissing van de minister van Justitie. Dat was in 2016 ook al eens het geval.
De seriemoordenaar bracht die dag toen door in Kortrijk, waar hij, onder begeleiding, op de koffie mocht bij zijn jarenlange vertrouwenspersoon, pater Jef Lannoo. Dat was ondanks een negatief advies van het Gevangeniswezen én grote twijfels bij sommige directieleden van Leuven Centraal, de gevangenis waar Van Eyken al decennia opgesloten zit. Dat na een persoonlijke beslissing van minister van Justitie Koen Geens (CD&V).
Gustaaf (Staf) Van Eyken (Bonheiden, 21 april 1951) is een Vlaamse crimineel die tussen oktober 1971 en maart 1972 in Muizen en Bonheiden drie vrouwen verkrachtte en wurgde.
Omdat hij zijn slachtoffers ook beet, kreeg hij de bijnaam "De Vampier van Muizen". In 1974 werd hij door een Antwerps assisenhof tot de doodstraf veroordeeld, die automatisch werd omgezet in levenslang.
Zijn eerste slachtoffer was Marie-Thérèse Rosseel, het 18-jarige dienstmeisje van een plaatselijke textielbaron, op 15 oktober. Van Eyken verkrachtte en wurgde haar en bewerkte haar vervolgens met een mes. Hij beet haar op diverse intieme plaatsen terwijl hij zich aan haar vergreep, wat hem later de bijnaam "De Vampier van Muizen" zou bezorgen.
De tweede vrouw die door hem verkracht en vermoord werd was Ida Smeets, de 47-jarige vrouw van advocaat en universiteitsprofessor Frans van Isacker. Hij had haar naar een verlaten fabrieksterrein gesleurd en probeerde haar te verkrachten. Dit mislukte en daarom wurgde hij haar, keerde naar huis om te eten en vertrok toen terug naar zijn slachtoffer om haar alsnog seksueel te misbruiken. Toen bleek dat de vrouw nog leefde, randde hij haar opnieuw aan en wurgde haar ditmaal definitief. Deze gruwelijke moord vond plaats op dezelfde dag dat zijn moeder overleed in een gespecialiseerde kliniek in Vilvoorde.
Op 19 maart 1972 vermoordde Van Eyken zijn derde en laatste slachtoffer Lutgarde Van der Wilt, een 19-jarige studente, met wie hij in een jeugdclub had gedanst. Ook zij werd verkracht, gewurgd en net als de vorige twee slachtoffers in de borsten gebeten. Toen men haar lijk terugvond, fietste Van Eyken langs de locatie en gedroeg zich nogal vreemd. De speurders vonden dit verdacht en schaduwden hem op weg naar zijn huis. Daar zag men dat hij een bloedvlek op zijn mouw had. Hij werd meteen gearresteerd. Van Eyken bekende de moorden meteen.
Na Van Eykens arrestatie bleek dat hij nog een jonge vrouw had proberen aan te randen en te wurgen, maar zij had het buiten zijn medeweten overleefd. Tijdens het onderzoek bleek dat hij nog een heleboel andere vrouwen seksueel misbruikt had en getracht had hen te vermoorden. Deze zedenfeiten waren echter niet op zijn strafblad beland, omdat men destijds minderjarigen nog een tweede kans wilde geven.
Begin 2016 lokt Van Eyken ongewild heel wat commotie uit wanneer blijkt dat Minister van Justitie Koen Geens hem, ondanks een negatief advies van de gevangenisdirectie, de toestemming geeft de gevangenis voor één dag te verlaten om zijn zieke vriend, pater Jef Lannoo, te bezoeken. De beslissing is ook omstreden omdat ten gevolge van de in 2006 door voormalig Minister van Justitie Laurette Onkelinx ingevoerde verstrenging van de wet penitentiaire verlofdagen die niet kaderen in een voorwaardelijke invrijheidstelling niet langer toegelaten zijn. Van Eykens advocaat Walter Damen wijst er echter op dat Van Eyken voor 2006 al meer dan 80 penitentiaire verlofdagen heeft gekregen die telkens zonder problemen zijn verlopen. Bovendien, aldus Damen, laat de nieuwe wet de minister nog steeds toe om een occasionele uitgaansvergunning te verlenen.
foto: screenshot repo Pano VRT rv
